Columns

Stil kijk ik voor me uit… machteloos, bijna verdrietig. De patiënt die we al enkele dagen volgen vanwege een zeer nare bacterie heeft net de spreekkamer verlaten. Hij weet dat het ernstig is, maar niet hoe ernstig. De spanning en de stress die de waarheid zouden opleveren, zouden de bacteriële infectie kunnen verergeren. De medicijnen lijken niet aan te slaan. Morgen komt de beste man weer terug. Als de medicijnen dan nog niet aanslaan, zal het hoornvlies bijna doorbroken zijn en kan de infectie de hersenen bereiken. Het UMC wordt ingelicht om een operatiekamer gereed te houden voor een enucleatie. Voor de niet medisch onderlegden onder ons, dit betekent het verwijderen van het oog. De stage die ik in ’96 liep bij Dr. O.P. van Bijsterveld was alles behalve saai. Een aimabele man met een ongeëvenaarde kennis van oog, infectieziekten én het syndroom van Sjögren. Hij luisterde geduldig naar de verhalen van nieuwe patiënten, die soms al jaren met een oogkwaal rondliepen. Van huisarts naar oogarts naar de volgende oogarts. ‘Bent u in Senegal geweest?’, weer zo’n vraag die ik niet had verwacht. De patiënt keek op en beaamde 5 jaar daarvoor daar op vakantie te zijn geweest. Dr. van […]

“Je linkeroor is nog te goed”. Ik kijk de mevrouw aan en vraag haar: “Hoezo te goed?”. Blijkbaar is mijn linkeroor net niet slecht genoeg voor de verzekering. Maar ik heb geluk, het rechteroor is er slechter aan toe. Deze audicien geeft aan dat de verzekering bepaalt of ik een hulpmiddel krijg of niet. Ik vraag vervolgens of ik er wel baat bij zou hebben als ik het zelf zou betalen, zonder verzekering. Die had ze niet zien aankomen. Dit jaar ben ik helaas in het circus “De Medische Wereld” terechtgekomen. Het gaat er bijna magisch aan toe. Specialisten die je doen geloven dat ze je kunnen helpen en anderen die daadwerkelijk pijn kunnen laten verdwijnen. De eerste zou je willen wegjouwen met boe-geroep en rotte eieren; de andere verdient een staande ovatie. Maar de echte pooiers in de zorgwereld zijn toch wel de zorgverzekeraars: zij bepalen of de zorg die jij nodig hebt ook vergoed gaat worden; functioneren in de maatschappij is van ondergeschoven belang. Inmiddels zitten we aan het einde van het jaar en worden we bestookt met aanbiedingen van zorgverzekeraars om over te stappen. We zien misschien nog wel vaker reclames van opticiens en audiciens voorbijkomen om […]

“Als je maar niet naar zo’n commerciële gaat!” Ik kijk Gijs aan en vraag wat hij bedoeld met ‘zo’n commerciële’.  Piekfijn legt hij mij dat uit. Na zoveel jaar trouw te zijn geweest, ben ik op zoek naar een ander. De afstand wordt te groot voor iedere 4 maanden even een beurt bij hem. Helaas weet hij niemand die hem weet te evenaren in Hilversum of omgeving. Nu moet ik zeggen dat ik enorm verwend ben door Gijs, mijn tandarts. Ieder jaar heeft hij geïnvesteerd in nieuwe apparatuur en kennis. En ik was een dankbare patiënt, waar hij zijn kunsten op kon loslaten. Twee jaar geleden was ik nog bij een kaakchirurg die mij vertelde dat hij een hele speciale 3-D röntgenfoto ging maken. Ik gaf aan dat mijn Gijs dat ook al had gedaan, dat werd niet geloofd. Blijkt het ziekenhuis dezelfde apparatuur te hebben als mijn tandenvriend… Chirurg onder de indruk. Op zoek naar een nieuwe tandarts, terwijl mijn lat zo hoog is gelegd, is geen makkelijke opgave. En dus ben ik gaan navragen bij mijn buren en kennissen. Die hebben hun oude tandartsen aangehouden. Dan maar online en mijn mond viel open; wat een bar slechte websites. […]

“Meester!”; het is al weer wat jaren geleden dat ik dat riep. Erger nog, ik heb het nooit geroepen. Bij ons was het Meneerrrrrrrr….. Inclusief rollende kak-r, doordat ik op een elite basisschool in Leeuwarden zat. Beter bekend als de zwarte pagina uit mijn jeugd. Maar Meester zijn is helemaal niet slecht, het kan zelfs goed zijn. Na onze verhuizing zijn wij in de, soms schimmige, wereld van de bouw terecht gekomen. Van mega slechte buitenschilders, via top installateurs tot een Meester Stukadoor. Tijdens het slopen kwamen namelijk ineens grote delen van het oude stukwerk naar beneden. In blinde paniek moesten we op zoek naar een stukadoor. Wetende dat een vakman tegenwoordig wachttijden heeft van enkele maanden tot anderhalf jaar, waren we al blij als er een telefoon opgenomen zou worden. We hadden geluk en de stukadoor kwam langs om te kijken. Bij de start begonnen de stukadoor en zijn zoon alles heel netjes af te dekken, van vloeren tot ramen. “Scheelt in schoonmaken”, was de simpele maar o zo duidelijke uitspraak. Tijdens het koffiedrinken vertelde vader over de projecten die hij deed: monumenten, kerken en grote villa’s. Ik liet hem foto’s zien van ons oude winkelpand en hij kon […]

Tureluurs werd ik ervan. Als zoon van een opticien uit een wat grotere optiekfamilie was ik al jong de klos. Op 3-jarige leeftijd werd ik al meegenomen naar de Jaarbeurs. Brillen uitzoeken betekende ook brillen passen. En kleine Anton was niet alleen een prima afleidingsmiddel voor de vertegenwoordigers – voor de jongeren onder ons: tegenwoordig heten ze accountmanagers- , maar ook voor het passen en bekijken van kinderbrillen. Liever wilde ik een verdieping lager zijn, waar op hetzelfde moment de Speelgoedbeurs gaande was. Een jaar later moest de Dioptron eraan geloven. De Dioptron was één van de eerste autorefractormeters en stond al in de zaak sinds begin jaren ’70 en inmiddels was het al 1980. Kleine Anton was weer de klos en werd gebruikt als proefkonijn voor de verschillende instrumenten. Dat was het moment dat er een lichte plussterkte naar voren kwam. Zonder speelgoed, maar met mijn allereerste bril verliet ik de beurs. Dyslexie Enige jaren gingen voorbij en de noodzaak van een bril verdween wat, de sterkte werd lager. Tot er een onderzoek naar dyslexie kwam. Ik bleek zwaar dyslectisch te zijn tot op het motorisch gestoorde af. De remedial teacher had de oplossing: een prima-bril en wel met […]

Het is zover, de leeftijd begint nu echt zijn tol te eisen. Ik heb het door Corona al een tijdje uitgesteld, maar nu begin ik toch serieus problemen te krijgen. Ik kan het gewoon niet meer lang volhouden en dat is toch best een probleem als je, zoals ik, dagelijks aan de bak moet. De afspraak was snel gemaakt. Eerst naar de kapper en dan naar specialist. Schoorvoetend moet ik aan hem vertellen dat ik klachten heb. Geruststellend vertelt hij me, gezien mijn leeftijd en voorgeschiedenis, het nog lang heeft geduurd. Hijzelf gebruikte ook al wat ter ondersteuning terwijl hij nog maar 31 is! Ik neem plaats achter de gloednieuwe DNEye scanner en een minuutje later sta ik vol verbazing te kijken naar een groot scherm met alle resultaten. Ik zie de verschillen in meetwaardes bij normaal licht, schemer en in het donker. Ik zie de invloed van aberraties en de lichte cataractvorming. Mijn hersenen draaien overuren, ik zie zoveel mogelijkheden om dit te implementeren in een verkoopgesprek. Maar dan is er nog veel meer, ik zie pachymetrie waarden, de kamerhoek, de diepte van mijn VOK en de axiale lengte van mijn ogen. Ideeën schieten door mijn hoofd, het wordt […]

“Uw moeder is overleden”… de woorden denderen nog na en zo staan we ’s nachts op de laatste dag van 2020 in het verzorgingshuis. Een telefoontje naar een uitvaartondernemer die ons in het verleden in Leeuwarden heeft begeleid, zal de aanzet zijn tot de laatste reis van onze moeder. Net als bij een 5-sterren reisorganisatie word je meegenomen in alle stappen, is onze ervaring. Zo kreeg ik laatst een vraag van een dame uit het noorden. Ze had haar leven omgegooid: van een zeer goede, maar o zo drukke managementfunctie in Amsterdam was ze nu ineens eigenaresse van een kerk in Friesland waar zij haar passie wilde uitvoeren: kunst maken en onderdak geven aan bedrijven die ‘hei-dagen’ willen organiseren op een unieke locatie. Ze kwam bij mij met de vraag over oplossingen voor het kijken. Als kunstenares werkt ze lang op dezelfde afstand. Geen leesafstand, geen beeldschermafstand maar háár werkafstand. Ze had ook iets nodig voor het dagelijks leven. Haar nieuwste kunstvorm is tatoeëren en daarmee wil ze ook geld gaan verdienen. Als klap op de vuurpijl: ze had al een montuur in Amerika gekocht van Cutler & Gross. Tijdens het gesprek kreeg ik een beeld van deze mevrouw en […]

 “Hallo!” Ik schrik me kapot. Ik kijk om me heen en zie geen groente, vlees of brood, maar wel brillen. Gelukkig denk ik nog, was al bang dat ik bij de plaatselijke supermarkt binnen was gestapt. Opnieuw kijk ik om me heen en zie geen medewerkers. Wel zie ik aan het plafond van die mooie zwarte bolletjes, beter bekend als camera’s. Ik loop wat door de winkel en neem alles in me op: grote nette winkel, zeer ruime collectie brillen en zonnebrillen, opgeruimd, schoon en het ruikt nog fris ook. Helaas zijn er wel 2 spotjes kapot,  gemiste kans. Inmiddels loop ik al enkele minuten rond en heb nog niemand gezien. Ik krijg het gevoel dat ik hier niet op het juiste moment ben, dat ze onderbezet zijn, druk in een lege winkel en dat ik beter een afspraak had kunnen maken. Bij iedere andere winkel zou ik nu naar buiten zijn gelopen en elders zijn gaan kopen. Nu gaat dat niet! Ik ben hier in functie en wellicht hebben ze me via die camera’s herkend. “Shit”, denk ik en besef me dat ik nu met 1-0 achter sta, omdat ik ongelegen kom en bedenk snel een strategie hoe ik […]

“Anton, veeg jij de stoep even?” Zonder verder erbij na te denken, veegde ik de stoep voor de winkel. De volgende dag lapte ik de ramen en de dag erop werd gevraagd of ik het koperwerk op de antieke deur in de portiek wilde poetsen. Mijn vader vroeg het, dus deed ik het. Het was onderdeel van mijn zomerbaantje in de winkel. Nadat ik mijn optiekopleidingen had afgerond en er fulltime werkte, bleef ik het doen. Het zat er tenslotte ingebakken, zonder echt door te hebben wat de toegevoegde waarde was; naast het feit dat de stoep, ramen en deuren schoon waren. In de buurt werd er over gesproken, dat dan weer wel. Jaren later bleef ik dat stoepvegen doen, ook al waren het de stoepen van distributiecentra waar ik leiding gaf. Ik witte meteen de muren als er weer eens graffiti op zat. Ik had inmiddels begrepen waarom ik dat moest doen: contact met je omgeving. Je leert je buren kennen, weet wat er leeft in de omgeving en in het geval van een winkel: de buren gunnen jou ook ineens een verkoop. Je wordt het gezicht van de straat. Daarnaast krijg je respect van je collega’s: iedere dag […]