Tureluurs werd ik ervan. Als zoon van een opticien uit een wat grotere optiekfamilie was ik al jong de klos. Op 3-jarige leeftijd werd ik al meegenomen naar de Jaarbeurs. Brillen uitzoeken betekende ook brillen passen. En kleine Anton was niet alleen een prima afleidingsmiddel voor de vertegenwoordigers – voor de jongeren onder ons: tegenwoordig heten ze accountmanagers- , maar ook voor het passen en bekijken van kinderbrillen. Liever wilde ik een verdieping lager zijn, waar op hetzelfde moment de Speelgoedbeurs gaande was.
Een jaar later moest de Dioptron eraan geloven. De Dioptron was één van de eerste autorefractormeters en stond al in de zaak sinds begin jaren ’70 en inmiddels was het al 1980. Kleine Anton was weer de klos en werd gebruikt als proefkonijn voor de verschillende instrumenten. Dat was het moment dat er een lichte plussterkte naar voren kwam. Zonder speelgoed, maar met mijn allereerste bril verliet ik de beurs.
Dyslexie
Enige jaren gingen voorbij en de noodzaak van een bril verdween wat, de sterkte werd lager. Tot er een onderzoek naar dyslexie kwam. Ik bleek zwaar dyslectisch te zijn tot op het motorisch gestoorde af. De remedial teacher had de oplossing: een prima-bril en wel met twee prisma ’s. Stoom kwam uit de oren van mijn ouders: “Wie denkt dat mens wel niet dat ze is. Twee prisma ’s… tsss…”. Op de vraag hoe de basis moest staan, was het antwoord: “normaal”. Inmiddels 10 jaar oud was ik nu echt de klos. De hele familie ging meten. Wat er ook werd geprobeerd, een prisma kwam er niet uit. Het motorisch gestoorde ook niet, aangezien ik werd uitgekozen om aan het wedstrijdteam van de kanoclub mee te doen.
Nu is myopie management een hot item. En terecht. Echter mogen we ook de jonge hyperoopjes niet vergeten. Zwaar accommoderend redden zij zich prima in deze snelle wereld. Maar al dat accommoderen kost wel giga veel energie. En als al die energie verbruikt wordt, dan drijft de aandacht weg. En hoppa, daar komen de stempeltjes al zoals ADHD en ADD en worden kinderen volgepropt met pillen.
Regelmatig spreek ik ouders die vertellen dat hun prins of prinsesje pilletjes krijgen. Bijna zaligmakend, want hun kind is bijzonder. Het enige waar ik de troefkaart van de dyslexie voor gebruikte was voor extra examentijd, echter nooit nodig gehad en schaamde me zelfs een beetje voor dat stempeltje. Als ik vervolgens vertel aan deze ouders dat hun oogappeltjes mogelijk een ander probleem hebben, schrikken ze. Als weerwoord wordt aangegeven dat hun pareltjes absoluut geen problemen hebben met de ogen en goed kunnen zien. Lukt het mij uiteindelijk toch om door te dringen en laten ze de ogen van hun kroost nakijken, blijkt er toch vaak iets meer aan de hand te zijn. Enige maanden later zijn enkele zelfs van de medicatie af.
Ouders blij en de kinderen vervloeken mij als ik dan nog eventjes tussen neus en lippen door zeg dat ze bril wel de hele dag moeten ophouden, dus niet alleen in de klas. Tegenwoordig zit ik vrijwillig als proefdier en mag ik ook glazen uittesten. Metingen met de nieuwste apparatuur. Allemaal geweldig om te zien en ook mee te maken als een klant. Want zo word ik wel behandeld, niet als een collega. Zo zat ik laatst een uur in de stoel en voelde ik nattigheid toen ik een pola-test kreeg… Prisma!
Gepubliceerd in Eye@Line #5 – 1 juli 2021
Photo by Dobromir Hristov from Pexels
Geef als eerste een reactie